به گزارش
چهاربهاران، هنوز در مناطق مختلف کشور مدارس کپری موجود است و با همان تعداد اندک دانش‌آموزانی که هنوز از چرخه تحصیل خارج نشده‌اند و با همه فقر و محرومیت و دشواری‌هایشان تحصیل می‌کنند، مدارسی که نه امنیت، نه بنایی مستحکم، نه فضایی سالم و شاد برای انگیزه ادامه تحصیل و نه وضعیت بهداشتی مناسب برای حضور دانش‌آموزان دارند.
سال هاست که موضوع مدارس کپری و مدارس بدون تجهیزات و با امکانات فرسوده در مناطق روستایی به عنوان یک معضل در کشور مطرح است و دانش آموزانی در کشور در مناطق محروم کشور در مدارسی درس می خوانند که نه دیوار دارد و نه سقف و نه حتی نیمکتی که بر روی آن بنشینند.
بخش دشتیاری با مرکزیت نگور در فاصله ٦٠ کیلومتری مرکز شهرستان چابهار در جنوب سیستان و بلوچستان قرار دارد که بزرگترین بخش ایران از لحاظ مساحت محسوب می شود و منطقه دشتیاری به عنوان بزرگترین و محروم‌ترین منطقه آموزشی کشور است.
سرانه فضای آموزشی در شهرستان چابهار شامل چابهار و بخش «دشتیاری» به کمتر از دو متر مربع و در خود شهر چابهار به کمتر از نیم مترمربع می‌رسد و این در حالی است که میانگین کشوری چیزی حدود ۵.۳۴ مترمربع به ازای هر دانش‌آموز است.
دبستان خیام روستا رگیتی از توابع شهرستان چابهار دانش‌آموزان در سخت‌ترین شرایط به تحصیل مشغولند، این دانش آموزان در نقطه‌ای از همین سرزمین زندگی می‌کنند اما محرومیت‌ها در جنوب استان سیستان و بلوچستان، مدارس را نیز بی‌نصیب نگذاشته است که به دلیل نبود فضای کافی دانش آموزان مجبور هستند کلاسها را در کپر برگزار کنند.
دبستان خیام 89 دانش‌آموز دارد. نه برق دارد و نه آب. این را امیر جدگال، مدیر مدرسه می‌گوید و ادامه می‌دهد: «سقف مدرسه کاملاً فرسوده است. آب از سقف وارد کلاسها می‌شود. کلاس هم که کم داریم. مشکل کمبود معلم هم که همیشه هست. سه تا معلم برای 6 پایه داریم. همیشه درخواست معلم داریم اما نیست.»
بچه‌های مدرسه خیام روستای «رگیتی» دشتیاری سهم‌شان کمتر از بچه‌های دیگر روستاها است. تحصیل 6 پایه در مدرسه سه کلاسه روستای‌شان. برای همین است که در ساعت مدرسه، تعدادی‌شان در حیاط جمع شده‌اند. منظور از حیاط، محوطه اطراف مدرسه کوچک است که با خاک و سنگ پوشیده شده. حصاری در کار نیست. در واقع تمام محوطه می‌تواند حیاط مدرسه باشد.
دهیار روستا در گفت و گو با خبرنگار
چهاربهاران، با اشاره به فضای آموزشی نامناسب در روستاهای بخش دشتیاری گفت: بچه‌های این منطقه نیز همانند سایر دانش آموزان روستاهای اطراف در کلاس های نامناسب به کسب علم و دانش می پردازند و کلاس در کپر برگزار می شود.
عبدالغفور بلوچ افزود: امکانات آموزشی ما یک تخته سیاه و چند نیمکت است و دیگر هیچ گونه امکانات آموزشی نداریم؛ آب سالم آشامیدنی وجود ندارند و سرویس بهداشتی نداریم و در صورت نیاز بچه‌ها باید به خانه‌شان رفته و برگردند.
به گفته دهیار روستا؛ اینجا زمستان‌ها سرد و تابستان‌ها همراه با گرمای بالای 40 درجه زیر کپر درس می خوانند.
وی ادامه داد: با توجه به رشد افزایش جمعیت دانش‌آموزان تعداد فضاهای‌آموزشی در این مناطق ناکافی است و دانش آموزان بدون هیچ گونه امکانات اولیه به تحصیل مشغول هستند.
دانش‌آموزان روستاهای بخش دشتیاری چابهار در استان سیستان و بلوچستان از نعمت داشتن مدرسه‌ای که بتواند آنها را در برابر گرما و سرما محافظت کند محرومند و دانش‌آموزان در گرمای طاقت‌فرسای تابستان و سرما در زمستان در کپری که از هر طرف آن باد سرد می‌وزد در حال درس خواندن هستند. این روستاها همچنین از نعمت آب آشامیدنی سالم محروم است.
درس خواندن در گرمای بلوچستان طاقت فرساست. برق مدرسه به زور شاید جواب کولرها را بدهد. مدرسه نه آبخوری دارد و نه سرویس بهداشتی؛ کمترین توقعی که از یک مدرسه می‌شود داشت. اینجا در دشتیاری سطح توقعات پایین است.
انتهای پیام/ ف
